Kat ettiğim en uzak ve zorlu yollar kafamın içindeki mesafelerdi. Ruhum o
mesafeler arasında hırpalandı. Kafamın içinde, gidip geldiğim farklı mesafeler
var. Bir bakmışım gül bahçesindeyim, çiçekler var, yeşillik var, huzurluyum. Bir
bakmışım bir kayalık, ayaz tenimi yakıyor, kalbim katılaşmış, bir bakmışım
hiçbir yerdeyim. En kötüsü de hiçbir yerde olamamak.
Balkonda çekirdek
yerken şunları düşündüm. Bu dünyada her şeyin bir ölçüsü var. İnsanların boyu
cm ile, kilosu kg ile, göğüs bel çevresi filan hep ölçülebiliyor. Binaların
yüksekliğini bilmem kaç katlı diye tarif edebiliriz. Silindir hacimleri, on
dönüm arazi ve bilmem kaç inç ekran TV vardır.
Peki acıyı
ölçebilir misin? Canım şu kadar acıyor diyebilir misin? Hadi dedin de, ne kadar
anlaşılır ki? Kalbim Türkiye’nin yüz ölçümü kadar acıyor desen mesela, bu ne
kadar büyük?
