Bazı anlar olurdu, kafamın içinden çıkıp başka birinin kafasına girip onun bakış açılarıyla o an hayatı kavramak isterdim.
O an için çok emindim ki başkasının kafasının içinde bu kadar bataklık, ateş ve ayaz yoktu. Sanki iki saniye daha kafamın içinde kalırsam bir anda patlayıp bir toz bulutuna dönüşeceğimden korkardım. Ya da delirmekten. En çok da bundan korkardım. Sahi ya insan nasıl delirir ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder