Bir döngüyü kırdığımı düşünüyorum. Hani şampanya şişesini sallarsın sallarsın iyice sıkışır içindeki ve sonunda dışarı çıkar ve bir dinginlik olur ya işte öyle bir his. Şişe kırılmıştır ama mutludur bence:)
Bunu kırmamı sağlayan özel bir ruh yoldaşım var hayatımda, o bana son öğretmendi diye düşünüyorum , öncesinde arkadaşlarım, sonra ailem vesile oldu öğrenmeme, zorlu alıştırmalardı, pişmanlık çok yaşadım, sinirlendiğimde kırmamayı öğrenene kadar, susabilmeyi öğrenene kadar çok kalp kırdım, kalbim kırıldığı için yaptım bunları ben de kırmak istedim ben de bana yaşattıkları acıları anlasınlar istedim, intikam vardı içimde, büyük bir içerleme üzüntü hayal kırıklığı... Belki anladılar belki anlamadılar ama ben hep iki kez kırıldım gün sonunda.
Hem karşı taraf beni kırdığında hem ben onu kırdığımda, ben de kırıldım.
Kendinde döndüğünde insan, kendi merkezinde kalabildiğinde, asıl kontrol bu bence, dış dünyayı kontrol edemezsin, kendi duygu ve düşüncelerini, ağzından çıkacakları kontrol etmede çalışmalar yapmak en doğrusu bence.
Bu kadar zulme gerek yok bu hayatta. Koskoca galakside, bize verilen minnacık zaman diliminde biraz daha sevgi, anlayış ve bilgelik gözlüklerinden bakabilmeliyiz. Onları takana kadar çok gözlükler kırılacak tabi..
Umarım bu sefer gerçekten tam anlamıyla içselleştirmişimdir ve tekrar bir sınava tabi tutulmam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder