Buldum!
Hani biz küçükken, büyüklerimiz, anne
babalarımız “sus sen küçüksün, sesini çıkarma, ağlama, bağırma, konuşma”
derlerdi ya, biz bundan dolayı duygularımızı düşüncelerimizi ifade edemedik ya
da çok zorlandık.
Kimse de sormadı senin derdin ne diye. Şimdi çocukken
öğrendiğimiz model: sus, konuşma, ifade etme, sende kalsın düşüncen duygun.
Sonra büyüdük, sorunlar filan yine tepemizde,
kimilerimiz derdini konuşarak, bir şey üreterek çözmeye yöneldi, spor yaptı,
sanatla uğraştı vs. terapiye gitti filan.
Büyük bir kısmımız da, ebeveynlerinin yaptığı
yanlış davranışları büyüdüğünde antidepresanların yaptığı ile aynı olduğunu
gördü. Anne baba eşittir antidepresan.
Bastır sorunları, halı altı, gülümse, toplumsal fonksiyonlarına devam et. Anne baba zamanında antidepresan rolündeydi. Çocuk büyüyünce ne yapsın alışık olduğu modeli aradı. Hapçı oldu çıktı sonra.
Halbuki çözümü kolaydı: empati, sevgi, nezaket.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder